کیم جونگ اون، رهبر کوریای شمالی و دونالد ترمپ، رییس‌جمهور امریکا در اجلاس سال ۲۰۱۹ خود در ویتنام دور یک میز چوبی دایره‌ای نشسته بودند تا در فرصت کوتاهی عکس بگیرند که یک خبرنگار امریکایی از کیم سؤالی پرسید. او کمال تعجب جهانی، پاسخ داد و برای اولین بار کیم، رهبر بسته‌ترین کشور جهان، با رسانه‌های خارجی هم‌کلام شد.
در دو و نیم سال پس از آن، کوریای شمالی دوباره بارها با رسانه‌ها طرف شد. این کشور آن‌قدر از انظار دور بوده که هم‌کلامی خیره‌کننده‌ی کیم در هانوی در خلاء اطلاعات فعلی غیرقابل تصور به نظر می‌رسد.
کوریای شمالی مرزهای خود را به خاطر پاندمی، حتا روی چین، شریک تجاری اصلی خود، بست. حرکتی که به گفته ناظر حقوق بشر سازمان‌ملل، کمبود مواد غذایی و تجهیزات صحی را تشدید کرد. اما این اقدام خشن همچنین باعث از دست‌رفتن دسترسی ستقیم به اطلاعات در مورد این کشور شد که به سیاست‌گذاران کمک می‌کرد تا سرنخ‌ها در مورد فشارها و روندهای داخلی را به هم مرتبط سازند که به نوبه خود، باعث می‌شد ایالات متحده سیاست‌های آگاهانه‌تری در قبال این رژیم مسلح به سلاح هسته‌ای اتخاذ کند.
این قرنطینه باعث خروج خارجیان، از جمله دیپلمات‌ها، امدادگران، نمایندگان تجاری و دیگرانی شد که می‌توانستند گزارش‌های رسانه‌های دولتی در مورد این کشور تمامیت‌خواه را بررسی کنند. اطلاعات آن‌ها به سیاست‌گذاران کمک می‌کرد در مورد چگونگی مذاکره و تعامل با کوریای شمالی برای مهار جاه‌طلبی‌های هسته‌ای روزافزون کوریای شمالی و چگونگی دستیابی به درک عمیق‌تری از حرکاتی که محاسبات سیاسی این رهبر توتالیتر را هدایت می‌کرد، آگاهی‌هایی به‌دست بیاورند.
سوزان دی ماجیو، یکی از اعضای ارشد بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی و کارشناس مذاکرات دیپلماتیک، می‌گوید: «تلاش برای تدوین گزینه‌های مناسب سیاسی بدون فرصت برای مشارکت مستقیم مانند لغزیدن در تاریکی است.»
وی افزود: «در مورد کوریای شمالی، که سابقه طولانی در تعاملات بسیار محدود آن از جانب شخص اول را شاهد بوده‌ایم، وضعیت بغرنج‌تر است. به هم ربط دادن اطلاعات به دست آمده از طریق مکالمات رودررو، به ویژه هنگامی در فواصل طوانی‌مدت صورت بگیرد، سخت است.»
پارانویای پاندمی
به گفته تحلیل‌گران، کوریای شمالی این پاندمی را بسیار جدی گرفته و این حساسیت تا حد پارانویا رسیده است.
بر اساس فرمانی در اکتبر سال ۲۰۲۰ که توسط ان‌کی نیوز، رسانه‌ای که امور کوریای شمالی را دنبال می‌کند، به دست آمد، پیونگ یانگ در مورد اجرای قوانین مربوط به مرزهای خود آن‌قدر سخت‌گیر است که دستور داده هر متجاوز، حتا حیوانات، بدون هشدار تیرباران شوند. مقامات نظامی کوریای جنوبی گفتند ماه گذشته، کوریای شمالی یک مقام کوریای جنوبی را که از قایق ماهیگیری ناپدید شده بود به ضرب گلوله کشته و سپس بدنش را به روغن آغشته وبه آتش کشیده است، اقدامی که آشکارا برای مقابله با ویروس کرونا انجام می‌شود.
در رژه نظامی که پنج‌شنبه، برای اولین بار در دوره رییس‌جمهور بایدن، پخش شد، ردیف‌هایی از افرادی سر تا پا پوشیده با لباس محافظ نارنجی ویروس کرونا، راهپیمایی کردند. عکس‌های رسانه‌های دولتی یکی از معدود فرصت‌های اجمالی برای تحلیل‌گران بود تا بتوانند با نیم‌نگاهی اطلاعات و سرنخ‌هایی در مورد زندگی تحت این رژیم به دست آورند.
کیم جون هیونگ، استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه هندونگ کوریای جنوبی و مشاور سابق سیاست خارجی رییس‌جمهور مون جائه این می‌گوید: «آن‌ها یک کشور تاریک هستند، اما این روزها تاریک‌ترند.»
کیم گفت: «این مسأله کووید، علاوه بر تحریم‌ها، آن‌ها را واقعا ترسانده است. من فکر می‌کنم این یک تهدید وجودی برای آن‌ها است.»
کوریای شمالی معمولا به عنوان «پادشاهی تارک دنیا» شناخته می‌شود، اما تا همین اواخر اطلاعاتی بیش از آن‌چه که این پادشاهی تصور می‌کرد از داخل و خارج به کشور جریان داشت.
برخی از روزنامه‌نگاران غربی برای دستیابی به اطلاعات به آن‌جا سفر می‌کردند و آسوشیتدپرس دفتر پیونگ یانگ را داشت، اما اخیرا دست اکثر روزنامه‌نگاران خارجی از کوریای شمالی کوتاه شده است.
سو می تری، عضو ارشد مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی مستقر در واشنگتن و تحلیل‌گر سابق سیا در شرق آسیا، گفت که این جزئیات می‌تواند شامل موارد زیر باشد: کمبود غذا چقدر شدید است؟ آیا زندگی بهتر می‌شود یا بدتر؟ آیا نشانه‌هایی از نارضایتی وجود دارد؟
تری می‌گوید: «این یک دولت پولیس مانند است که هیچ‌کس آشکارا از رهبر عالی انتقاد نمی‌کند، اما ناظران متخصص می‌توانند سرنخ‌های ظریفی در مورد احساسات عمومی پیدا کنند. که این امکان اکنون از بین رفته و این مسأله تصمیم‌گیری درباره سیاست‌های آگاهانه درباره کوریای شمالی را سخت‌تر می‌کند.»
