آوارگان می‌گویند که در وضعیت ناگوار به سر می‌برند.
پس از سقوط منطقه سرتگاب ولسوالی پاتو به دست طالبان حدود دو هفته پیش، زینب ۳۶ ساله با چهار فرزندش به منطقه قخور این ولسوالی پناه آورده اند.
او به رادیو آزادی می‌گوید که درین روزها شوهرش به حمایت از نیروهای امنیتی در مقابل طالبان می‌جنگد و او با فرزندانش شب و روز را در خیابان‌ها و سایه درختان بدون آب و نان بسر می‌برد.
او افزود: "ما حالا در منطقه قخور استیم. جای نداریم در زیر سایه درختان مردم زندگی می‌کنیم. مردم اینجا هم فقیر هستند چیزی ندارند که برای ما بدهد. از قریه خود هیچ چیز نیاوردیم. همه فرار کردیم چند شب در کوه‌ها ماندیم چند روز بعد یکدیگر خود را پیدا کردیم در منطقه قخور رسیدیم".
صدها خانواده در پی تداوم جنگ و ناامنی در ساحات مختلف ولسوالی پاتو، در ولسوالی‌های کیتی، کجران، نیلی مرکز دایکندی و مرکز پاتو آواره شده اند.
تمامی بیجاشدگان روایت‌های تلخی از این آوارگی و ترک خانه و کاشانه‌شان دارند.
علی یاور اکبری با ۸ عضو خانواده‌اش در مرکز ولسوالی پاتو آواره شده.
او می‌گوید که طالبان پس از تصرف منطقۀ سرتگاب، خانه‌ها، خرمن‌ها و دارایی‌های بجاماندۀ مردم را به آتش کشیدند.
او افزود: "طالبان خانه و منبر و مسجد همه را آتش زدند و همه چیز مردم را به غارت بردند. فامیل‌های بود که از اولادهای خود خبر نداشت ما جستجو کرده طفل‌ها خورد را از کوه‌ها پیدا کردیم. کودکان زنان همه پاهای برهنه فرار کرده بودند، وضعیت مردم خیلی خراب است".
هنوز گروه طالبان درباره اظهارات این آوارگان و مقام‌های ولایت دایکندی اظهار نظر نکرده‌اند.
طالبان در سال‌های اخیر گفته اند که تغییر کرده اند و در پی انحصار قدرت نیستند و اینکه حقوق مردان و زنان محفوظ خواهد بود.
تقریباً دو ماه از آغاز روند خروج نیروها می‌گذرد، جنگ بین نیروهای افغان و طالبان تشدید یافته، طالبان ده‌ها ولسوالی را در مناطق مختلف تصرف کرده اند.
در دایکندی، بیجا شدگان می‌گویند که در چهار طرف ولایت جنگ جریان دارد و این امر از یکطرف راه فرار را برای آنها محدود کرده و از طرف دیگر میزان گرسنگی را بالا برده است.
محمد اکبر از باشندگان ولسوالی پاتو می‌گوید که مواد غذایی در بازار این ولسوالی کم یافت شده.
او می‌گوید:"ما شب و روز در همین جا در جنگ هستیم. مرز ما که از سر تگاب طرف قندهار می‌رفتیم بسته شده.مهاجران زیاد شده در بازار هم هیچ چیز نیست".
بیجاشدگان می‌گویند که اگر دولت به وضعیت‌شان به صورت فوری توجه نکند فاجعه انسانی رخ خواهد داد.
مسئولان محلی دایکندی می‌گویند که تا هنوز نزدیک به دو هزار خانواده از ساحات مختلف آن ولایت آواره شده اند و این آمار همچنان در حال افزایش است.
با توجه به گسترش ناامنی و موقعیت جغرافیای دایکندی، رسیدگی به تمام بیجاشدگان دشوار به نظر می‌رسد.
رشیده شهیدی والی دایکندی به رادیو آزادی می‌گوید که تا هنوز فقط به ۲۰۰ خانواده کمک کرده اند.
او افزود: "مهاجران در مرکز دایکندی خیلی زیاد آمده. تنها از سرتگاب نیست. بیجاشدگان از جاهای مختلفدایکندی آمده. ما برای پس گیری سر تگاب هم به زودی اقدام می‌کنیم".
اکنون هزاران آواره از ساحات مختلف دایکندی منتظر اقدامات بعدی دولت هستند تا بتوانند به خانه‌های‌شان برگردد. اما نمی‌دانند که انتظارشان کی به سر خواهد رسید.
